Jakob deel 8

Rachel had het zwaar, té zwaar. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Jakob werd bang. Het zou toch wel goedkomen…? Hij wilde zijn lieve Rachel niet verliezen. En het kindje? Zou het met het kindje wel goedkomen? Jakob vertrouwde het helemaal niet en hij liep zenuwachtig heen en weer. Het kindje werd geboren en het was weer een zoontje. Gelukkig ging alles goed met hem. Rachel zag het kleine ventje en gaf hem de naam Ben Oni; dat betekent zoon van mijn pijn. Maar dat was helaas het laatste wat ze nog deed, want vlak daarna stierf Rachel… Het was zo zwaar voor haar geweest, dat ze het niet overleefde. Oh wat vreselijk. Rachel was de lievelingsvrouw van Jakob. Wat was Jakob verdrietig. Zijn lieve Rachel, hij kon toch niet zonder haar? Hij hield zoveel van haar en hij had nog zoveel mooie jaren met haar willen hebben. Hij had haar ook zo graag willen voorstellen aan zijn vader! Maar, dat ging niet meer. Hij moest afscheid nemen van Rachel. Hij heeft haar begraven langs de weg naar Bethlehem. Jakob zette op haar graf een grote steen overeind.

Toen hij daarna zijn pas geboren zoontje in zijn armen nam, voelde hij gelukkig ook blijdschap. Wat een prachtige zoon had Rachel hem gegeven. Wat een mooi jongetje. Met hele kleine handjes en hele kleine voetjes. Deze jongen moet niet Ben Oni heten, dacht Jakob. Niet ‘zoon van mijn pijn’. Dat paste niet bij hem, vond Jakob. Nee, hij gaf hem een andere naam. Benjamin! Dat betekent ‘zoon van mijn rechterhand’ of ‘zoon van geluk’. 

“Kom Benjamin, jongen”, zei Jakob, “we gaan verder. Nog een tussenstop en dan zullen we thuis zijn. Dan zijn we bij mijn vader Izak, jouw opa”. En dus brak Jakob zijn tenten af of nee, wacht es even… niet Jakob hè? Zo heette hij eigenlijk niet meer. God had hem een nieuwe naam gegeven. Weet je nog welke naam? Israël, zo heette Jakob nu. Maar in de Bijbel worden de namen Jakob en Israël ook door elkaar gebruikt hoor. Dat is wel een beetje lastig. Maar goed, Israël dus, brak zijn tenten af en hij zei tegen iedereen: “Kom, we gaan!”

Het was een lange reis geweest, maar eindelijk kwam Jakob (of Israël) aan bij zijn oude vader Izak en natuurlijk ook bij zijn broer Ezau. Tot zijn grote verdriet was zijn moeder Rebekka er niet meer. Zij was al overleden. Rebekka lag begraven in het graf waar ook Abraham en Sara lagen.

Jakob, of Israël, was heel blij dat zijn oude vader nog wel leefde. Hij had hem zo veel te vertellen, want hij was natuurlijk meer dan twintig jaar weggeweest en hij had heel veel meegemaakt. En Izak was ook zó blij. Eindelijk was zijn zoon weer thuis. Nog een aantal jaren hebben ze bij elkaar gewoond, maar Izak werd nu wel erg oud. Hij was al 180 jaar en toen stierf hij, oud en tevreden. Jakob en Ezau hebben hun vader samen begraven in hetzelfde graf waar ook hun moeder Rebekka en hun opa en oma Abraham en Sara waren begraven.

Gelukkig was alles dus weer goed tussen Jakob en Ezau. Er was geen ruzie meer. Ze waren weer een echte familie. Maar, Ezau had in de jaren dat Jakob weg was geweest ook een groot gezin gekregen en omdat er eigenlijk te weinig plek was voor zoveel mensen en zoveel vee, ging Ezau verhuizen. Ze hadden te veel vee om bij elkaar te kunnen wonen. Hun kudden waren zó groot, dat er in het land niet genoeg gras was voor alle dieren. Daarom ging Ezau in de bergen van Seïr wonen.

Jakob bleef in Kanaän wonen. Hij had nu 1 dochter, Dina en 12 zonen. Dat zijn de twaalf stamvaders van Israël geworden. Weet je nog wie ze waren? Ik zal ze nog even opnoemen:

Ruben, Simeon, Levi, Juda, Dan, Naftali, Gad, Aser, Issaschar, Zebulon, Jozef en Benjamin.

Ons verhaal gaat de volgende keer verder met een van de zonen van Jakob, namelijk met Jozef. Niet dat de andere zonen niet belangrijk waren, maar de Bijbel vertelt ons het meeste over de elfde zoon van Jakob, de oudste zoon van Jakob en zijn lievelingsvrouw Rachel. En dat was Jozef.